شب چقدر بیدار است

گیج ومبهم ، سرد و تاریک

فرو رفته به خود

باز مانده از آن منبع نور

وا مانده در این صحنه ی درد

برق امید به سوسویی از آن دور مبدل شده است

شاید این هم سرابی است که از فرط جنون آمده است

چشمهایم به دنبال کسی می گردد

و در این تاریکی

رنگ خود باخته همسو شده با پهنه ی شب

سحر این ظلمت بیدار چنان چیره بر اعماق وجود

که بجز زمزمه ای مبهم و هشیار

بجزحس غریبی

که نمی دانم چیست یا نمی دانم کیست

و بجز یاد طلوع

نیست دارایی من

همچنان منتظر و بیتابم

شاید

قبل از آنکه بسپارم خود را به چنگال شکست

نور مهتاب سرازیر شود از جبهه ی صبح

و رهایم کند از هجمه ی سرد

تو بدان ای تکرار سحر نزدیک است

من هنوز بیدارم

روی پاهای خودم ، گوش به نجوای امید

تکیه بر یاد طلوع

همچنان منتظر و بیدارم